Shkruan: Elbasan Sahiti
politolog
Në një deklaratë të fundit, Donald Trump, pak para inaugurimit të tij si Presidenti i 45-të i Shteteve të Bashkuara, shprehu perspektivën e tij për inkorporimin e mundshëm të Kanadasë si shteti i 51-të i Shteteve të Bashkuara. Ai pohoi se ky rezultat nuk do të arrihet me forcë ushtarake, por me mjete ekonomike, konkretisht duke vendosur një tarifë ekonomike prej 25 përqind. Në mënyrë shumë efektive, ai prezanton dhe mbron diskursin e tij politik, duke arsyetuar se shteti i Kanadasë ka ekzistuar dhe është zhvilluar gjatë gjithë historisë së tij nën mbrojtjen dhe sigurinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Për dallim nga Kanadaja, pra në kontekstin e Kanalit të Panamasë, Presidenti Trump ka treguar një gatishmëri për të konsideruar përdorimin e forcës ushtarake si një mjet potencial për të rivendosur kontrollin amerikan mbi rrugën strategjike ujore. Ai pohon se Kanali i Panamasë, një rrugë kryesore tregtare e ndërtuar nga Shtetet e Bashkuara në fillim të shekullit të 20-të dhe më pas nën kontrollin amerikan për një periudhë të gjatë, duhet të kthehet në gjendjen e tij origjinale dhe të mos jetë më nën administrimin e Panamasë. Vlen të përmendet se anijet tregtare amerikane që përshkojnë kanalin kanë një barrë financiare dhe objektivi kryesor është lehtësimi i këtyre kostove.
Rëndësia strategjike e Groenlandës për Shtetet e Bashkuara të Amerikës është e shumanshme dhe e rrënjosur thellë në kontekstin e saj gjeografik. Pozicioni i ishullit në rajonin e Atlantikut të Veriut është i një rëndësie të madhe për interesat amerikane, veçanërisht në lidhje me lehtësimin e transportit tregtar dhe sigurimin e sigurisë ushtarake. Me rëndësi të veçantë janë burimet natyrore të pranishme në Groenlandë, përfshirë gazin, naftën dhe substancat e tokës, të cilat luajnë një rol vendimtar në prodhimin e teknologjisë. Shtetet anëtare të Bashkimit Evropian, përfshirë Gjermaninë dhe Francën, po shprehin kundërshtim të fortë ndaj politikave të Presidentit Trump dhe po i kategorizojnë ato si një lloj elementi që përbën kërcënim për sigurinë dhe integritetin territorial të Bashkimit Evropian. Këto politika po konsiderohen nga politika e jashtme evropiane si arsyetimi më i fortë që shtetet anëtare të kenë edhe një herë prioritet rritjen e sigurisë evropiane dhe të mos mbështeten më tek Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Një lloj reflektimi dhe rizgjimi i të menduarit kritik që është i rëndësishëm për secilin subjekt politik në kontekstin e diskursit dhe stilit politik të Presidentit Trump, mendoj se duhet të jetë në një nivel në muajt dhe vitet e ardhshme, në mënyrë që nënvetëdija e askujt të mos mbetet në hamendje kur dëgjon dhe sheh gjëra të çuditshme. Kjo sepse politikat dhe idetë e tij karakterizohen dhe përfaqësojnë Trumpin tipik në formën më të mirë të mundshme.
Si duket Trumpi po na del të jetë e vërteta e pa maskuar e imperializmit amerikan.
Ky është një argument që filozofia politike e Trumpit tipik, në rastin më të mirë, duhet të perceptohet si një kërcënim i besueshëm dhe të legjitimohet në një mënyrë ose në një tjetër si i tillë. Dhe më pas krijohet një model, i njohur tashmë që nga administrata e parë e Presidentit Trump, për të bërë kërkesa maksimale dhe jo rrallë herë për të bërë vazhdimisht kërkesa absurde për të përfituar sa më shumë në negociata në interes të shtetit, qytetarëve dhe politikës amerikane. Kjo shihet si prova më e mirë për të hedhur poshtë nocionin se Shtetet e Bashkuara dhe Rusia kanë emërues të përbashkët në një frymë të njëjtë politike.