Në Maqedoninë e Veriut, tensionet ndërmjet grupeve etnike shpesh pasqyrohen në sjelljen dhe retorikën e politikanëve.
Shkruan POPULLI.mk
Kjo është veçanërisht e dukshme kur fjalët e urrejtjes dhe nxitja e dhunës bëhen pjesë e diskursit publik. Një nga shembujt më shqetësues është fenomeni i brohoritjeve të tilla si “dhoma gazi për shqiptarët”, që është përdorur si një fjalëkryq për të shprehur urrejtjen dhe dehumanizimin e një pjesë të rëndësishme të shoqërisë maqedonase, që janë shqiptarët.
Në një vend ku popullsia shqiptare është një komponent kryesor dhe kontribuon në jetën politike, ekonomike dhe kulturore të vendit, përdorimi i këtyre shprehjeve është një sinjal i qartë i ndarjes dhe tensioneve të thella. Por, ndonëse këto thirrje janë të rrezikshme dhe të dënueshme, reagimi i politikanëve maqedonas ka qenë shpesh i zbehtë dhe i pasigurt. Përse ndodh e gjithë kjo?
Politikanët maqedonas shpesh janë të ndarë ndërmjet mbështetjes populiste dhe përpjekjeve për të ruajtur stabilitetin politik. Kur thirrjet e urrejtjes bëhen pjesë e diskursit të përditshëm, shumë politikanë maqedonas mund të ndihen të detyruar të heshtin për të mos humbur mbështetjen e elektoratit të tyre ekstremist. Ata e dinë se për disa grupe të caktuara, shprehjet e tilla mund të krijojnë një ndjenjë të forcës dhe identitetit, por politikanët mund të friksohen se një reagim i ashpër do të sillte humbjen e ndihmës nga ata që ndiejnë se po mbrojnë interesat e një “Shqipërie të madhe” apo dominimin etnik.
Për shumë politikanë maqedonas, heshtja mund të shikohet si një mënyrë për të ruajtur status quo-në. Ata mund të mendojnë se reagimi ndaj thirrjeve të tilla mund të dëmtojë balancat etnike që ekzistojnë në vend, duke shkaktuar tensione të mëdha ndërmjet grupeve. Me një popullsi të përçarë dhe një sistem politik që shpesh ndjek interesat etnike, ndihma për të zgjidhur këto probleme ndoshta kërkon një angazhim që politikanët e tanishëm nuk janë të gatshëm ta bëjnë. Heshtja është një strategji e përdorur për të shmangur përplasjet që mund të minojnë pushtetin dhe ndikimin e tyre politik.
Në një nivel më të gjerë, heshtja e politikanëve maqedonas mund të tregojë një paaftësi për të adresuar dhe trajtuar problemet e thella shoqërore dhe politike që çojnë në ndjenjat e urrejtjes dhe dhunës ndër-etnike. Problemet e mëdha si korrupsioni, papunësia dhe varfëria mund të zëvendësohen me “armiqt” e shpikur, siç janë shqiptarët, për të shpërqendruar vëmendjen nga nevojat e vërteta të shoqërisë. Kjo është një taktikë që shpesh është përdorur në politikën globale, ku udhëheqësit përpiqen të mbajnë popullsinë të ndarë përmes urrejtjes ndaj një grupi tjetër, në mënyrë që të mbulojnë dështimet e tyre në menaxhimin e shoqërisë.
Në këtë kontekst, është e qartë se politikanët maqedonas kanë një përgjegjësi të madhe për të reaguar dhe për të dënuar çdo formë të diskriminimit dhe urrejtjes etnike. Heshtja e tyre jo vetëm që nxit polarizimin, por gjithashtu e bën më të vështirë për ata që duan të punojnë për një RMV të integruar dhe paqësore. Reagimi i politikave të përgjegjshme dhe dënimi i këtyre thirrjeve mund të ndihmojnë në shkatërrimin e klimës së urrejtjes dhe në ndihmën për të krijuar një shoqëri të bazuar në mirëkuptim dhe bashkëpunim ndëretnik.
Në fund, çdo politikan maqedonas që nuk dënon këtë urrejtje është duke i dhënë mundësi përhapjes së një kancerit shoqëror që mund të dëmtojë përjetësisht kohezionin social dhe paqen e brendshme të vendit. Të gjithë ata që ndjejnë përgjegjësi për fatin e Maqedonisë së Veriut duhet të bëjnë gjithçka që është në mundësitë e tyre për të adresuar këto tensione dhe për të ndihmuar në ndërtimin e një të ardhmeje më të paqes dhe bashkëpunimit. / © POPULLI.mk