Kthehem çdo natë në shtëpi me duar bosh, duke shmangur sytë e familjes sime që më shikojnë me heshtje therëse, si për të më pyetur: “A gjete sot diçka për të ngrënë?”
Shita telefonin tim… atë që e mbaja gjithmonë në dorë, për të ndjekur të vërtetën dhe për t’i dhënë zë të pambrojturve. Tani po shes motorçikletën time… motorçikletën që më mbante gjallë rrugëve të lajmit, që më çonte tek njerëzit, tek historitë, tek realiteti.
Shita gjithçka që kisha kursyer me mund gjatë viteve të vështira, vetëm për të blerë pak bukë. Tani s’kam më asgjë… veç këtij trupi të lodhur dhe kësaj zemre të thyer.
Jam gazetar… por uria më mësoi një të vërtetë më të hidhur se çdo titull: Fjalët nuk të mbajnë gjallë. E vërteta nuk hahet. Ndonjëherë, ajo blihet dhe shitet… për një qese miell.
Ja ku jam sot… duke ofruar motorçikletën time për këdo që do ta shkëmbejë me pak miell. Sepse kam mbetur pa asgjë. Dhe asgjë nuk është më e rëndë se uria që të kafshon shpirtin dhe dinjitetin njëkohësisht.