Edhe pse sot është më i njohur në kuzhinën mesdhetare dhe atë perëndimore, limoni nuk është përdorur gjerësisht në Evropë deri në Mesjetë. Në ditët e para të ekzistencës së tij, ishte një frut jashtëzakonisht i rrallë dhe i vlerësuar, shkruan Index.hr.

Si u krijua limoni

Kryqëzimi i portokallit të hidhur dhe citronit ndoshta ka ndodhur në atë zonë më shumë se një mijë vjet më parë. Përndryshe, qitro (Citrus medica) i jep një aromë intensive dhe lëvozhgë më të trashë, ndërsa portokalli i hidhur i jep aciditet dhe lëngshmëri.

Fruti i citronit është i madh, i zgjatur dhe mund të duket i pazakontë – disa fruta duken sikur kanë gishta. Lëkura e saj është shumë e trashë dhe ka pak lëng brenda – nuk është lëng si limoni.

Ka një aromë intensive dhe përdoret shpesh për lëvozhgën e saj, në ëmbëlsira ose për karamele. Nuk është e zakonshme në rajonin tonë, por mund të rritet në rajone më të ngrohta – si në bregdetin e Adriatikut.

Ky kombinim prodhoi një frut me një notë dalluese të thartë dhe freskuese që e bën atë kaq të dallueshëm – limonin që ne njohim. Kryqëzimi i këtyre dy bimëve nuk ndodhi natyrshëm – mbarështuesit e agrumeve luajtën një rol kyç në zhvillimin e limonit siç e njohim sot.

Ajo mbërriti në Amerikë vetëm në shekullin e 16-të.

Pasi limoni lindi në Azi, filloi të përhapet drejt perëndimit. Në shekujt VII dhe VIII, limoni filloi të kultivohej nga tregtarët dhe pushtuesit arabë, dhe më pas u përhap në të gjithë Mesdheun. Arabët ishin të parët që sollën limonët në Spanjë dhe Afrikën e Veriut, dhe eksploruesit portugezë dhe spanjollë nuk i sollën ato në Amerikë deri në shekullin e 16-të.

Edhe atëherë, limoni u bë i rëndësishëm nga ana mjekësore – dihej se ishte i pasur me vitaminë C, e cila parandalonte skorbutin tek marinarët.